Χρόνια κατοχής. Χρόνια πικρά, γεμάτα στερήσεις και βάσανα. Χρόνια γεμάτα πόνο. Μα μέσα στη βαρεία κατάθλιψη που πλάκωνε τα στήθη, υπήρχε και κάτι άλλο πολύτιμο, δυσεύρετο: Ένα αγωνιστικό πνεύμα αδάμαστο σε νέους, γέρους και παιδιά. Μια εθνική ενότητα που καταργούσε κάθε διαφορά. Κάτω από τη μπότα του κατακτητή, κανείς δεν έσκυβε το κεφάλι. Οι ψυχές μέναν ορθές μεσ' στα σκελεθρωμένα σώματα. Κι αυτό το πνεύμα το αδάμαστο, που μαρτυρούσε λεβεντιά χωρίς επίδειξη και στύλωνε τ' αδύναμα κορμιά, προσπαθήσαμε να δώσομε στο βιβλίο αυτό.
Αν εμείς πεινάσαμε, πονέσαμε, βασανιστήκαμε, δεν είναι ανάγκη να το πούμε κλαουρίζοντας στα παιδιά ή τα εγγόνια μας ζητώντας τον οίκτο τους και μαυρίζοντας τις τρυφερές καρδιές τους. Εκείνοι ας μάθουν -κι είναι αυτή η βασική αλήθεια- πως κι αλυσοδεμένοι κρατήσαμε το κεφάλι ψηλά.
Κι αυτό αποτελούσε μια μικρή καθημερινή νίκη - όχι πάντα εύκολη ούτε ακίνδυνη.